|
Onlangs heb ik visitekaartjes laten drukken. Je weet wel, eigen logo erop, fraaie kleurtjes, helemaal geweldig. Nadat ik de gegevens om het kaartje te maken had verstuurd besefte ik ineens dat ik een schitterende kans voorbij had laten gaan! Ik had achter mijn naam de letters “ bam” moet zetten. Dat zou er dus ongeveer zo uit komen te zien: Marieke Lambermont, B.A.M.
Iedereen zou zich meteen suf prakkiseren wat die letters zouden betekenen en menigeen zou zich beschaamd afgevraagd hebben of het niet verstandiger was geweest als hij destijds op school beter opgelet zou hebben, want nu ontbrak de kennis om mijn titel te ontcijferen. Alvorens ik dit kaartje dan had laten drukken zou ik eerst aandelen hebben gekocht bij de woordenboekfabrikant. Immers, mensen zijn nieuwsgierig en hele hordes zouden de boekwinkels leegkopen om maar achter de betekenis van die drie letters te komen. Nu ik dan zo onverstandig ben geweest deze kans voorbij te laten gaan, zal ik maar vertellen wat de letters betekenen.Bewust Autorijbewijsloos Mens. Waarom vind ik dat nou zo vreselijk belangrijk dat dit bekend wordt van mij, dat ik een BAM ben. Nou, het zit zo. Tegenwoordig word je niet meer voor vol aangezien als je geen rijbewijs hebt. Zodra mensen horen dat ik geen rijbewijs heb begint het gezanik. Hoe vreselijk onhandig het is om met een trein en bus te moeten. Hoe vreselijk onhandig het is om afhankelijk te zijn van openbaar vervoer: het is tenslotte maar afwachten of ze rijden. Hoe vreselijk lastig het is als je ’s avonds ergens bent en om 11 uur weg met om de laatste bus of trein te halen.
Allemaal argumenten die ik op zich zo onderuit schoffel natuurlijk, tenslotte is het onzin. Diegenen die mij hebben zien autorijden, weten pas wat ècht erg is!Kijk, het openbaar vervoer rijdt wel eens niet, maar wat dacht je van een auto? Je wilt de mensen niet de kost geven die ik ‘s morgens - hun auto verwensend- voor hun deur zie staan, op hun nuchtere maag volledig in de stress geschoten omdat het kreng niet wil starten. De eerste echtelijke ruzie is om reeds om 7 uur een feit. Vervolgens gaan ze steeds harder praten om tenslotte gillend door de telefoon tegen de garagehouder te roepen dat hij ze moet komen helpen. En dan is hun telefoon leeg en …………………..staan ze te WACHTEN op vervoer.
Als de trein of bus niet rijdt kun je ook gestrest raken, maar je telefoonkosten lopen niet op omdat je niet hoeft te bellen waar hij blijft. Dan komt hij gewoon niet en heb je pech. Je partner is niet in de buurt op dat moment, dus een echtelijke ruzie blijft uit, kortom: voor je relatie is het openbaar vervoer een absolute aanrader. De echte fanatieke autorijder komt natuurlijk meteen met het argument dat dan alle echtscheidingsbemiddelaars brodeloos worden, maar dat is natuurlijk onzin want in het openbaar vervoer kun je tenslotte je nieuwe overspelige liefde tegenkomen!Wat betreft het ’s avonds de laatste bus moeten halen: dat is echt ideaal. Een oervervelend feest hoef je nooit uit te zitten. Je mag als een van de weinigen op een tijdstip vertrekken wat anders beledigend zou zijn voor gastheer of gastvrouw. En op de echt leuke feestjes blijf je natuurlijk gewoon logeren, wat je weer een ontbijt op eigen kosten scheelt . Daarnaast bedenkt de tegenpartij dus ook niet dat vroegtijdig opstappen ook aangenaam is voor zijn portemonnee. Ik als BAM zal nooit een heel krat pils leegdrinken of een of andere dure fles wijn. Daar heb ik de tijd niet voor als ik vroeg weg moet.
Maar goed, dit zijn dus wat vervelende bijkomstigheden als je tot een uitervend ras behoort. Want dat ik daartoe behoor moge duidelijk zijn. En dat brengt me dus op wat me nu echt vreselijk dwarszit aan dit alles. Als ik een olifantje was geweest, was mijn hele familie ontzettend trots op mij geweest. Olifantjes behoren namelijk tot de beschermde diersoort, men is bang dat ze uitsterven. Ongetwijfeld hadden mijn ouders vol trots op mijn geboortekaartje gezet dat het gezin was uitgebreid in de meest letterlijke zin met een wolk van een olifantenkind en hoe geweldig het was om ouders van een met-uitsterving-bedreigd-dierensoort-kind te zijn geworden. Ze zouden me liefdevol koesteren als ik dwars lag en om snoep zou jengelen. Ik zou mijn zin krijgen bij alles wat ik wilde, gewoon omdat ik een uitstervend ras was.
Of als ik een draakje zou zijn geweest. Volksstammen fotografen zouden in colonnes langs marcheren om de ontwikkeling van het bijzondere draakje te fotograferen en te volgen. Hoewel ik er niet uit zou zien, zouden mijn familieleden ongehoord trots zijn geweest. ZIJ hadden een bijzonder kind of zusje. Ik zou in een gouden huisje neergezet worden, aan al mijn wensen zou worden voldaan want ik was een uitstervend ras en daar moet je zuinig op zijn. Echter niets van dit alles als je geen rijbewijs hebt. Er wordt gelachen, je wordt nagewezen, je hoort er niet bij. Maar ik hou vol en blijf standvastig: ik doe het niet. Ik blijf die taart die vroegtijdig uw feestje verlaat waardoor u de dure wijnen zelf mag opdrinken. Ik blijf dat geduldige mens die voor de zoveelste keer een trein voor haar neus ziet wegrijden en dan met een lekkere kop koffie in de restauratie op de volgende wacht. Ik blijf die beminnelijke echtgenote die pas na 10 uur ’s morgens een echtelijke ruzie start. Ik hou vol en ooit zal mijn beloning komen. Als ik later oud ben en in het bejaardenhuis zit, dàn zal ik een bezienswaardigheid zijn. Dàn zullen alsnog hele volksstammen om mijn handtekening komen vragen. Ze zullen in de rij staan om éénmaal in hun leve de broze hand van de oudste en enige BAM ter wereld te mogen drukken en ze zullen zich met een gelukzalige glimlach om hun lippen omdraaien. Maar nu moet ik rennen om de bus te halen, want dat rotding komt nooit op tijd en dan sta ik daar weer een tijd te blauwbekken.
Copyright: © Marieke Lambermont 2012
|
